Vorig jaar zomer besloot ik dat het tijd was om weer ritme in het sporten te krijgen. Vol goede moed heb ik in september meteen een tweejarig abonnement bij de sportschool afgesloten. Augustus had ook gekund hoor, maar september kwam me beter uit. Van uitstel komt gelukkig niet altijd afstel.
Nitwit
Ik voelde me de nitwit van de groepslessen in het begin. Met een knalrood hoofd spande ik me maximaal in. Soms begreep mijn lijf de bedoeling, maar ging mijn spierkracht niet mee. En andere keren begrepen mijn spieren prima wat de bedoeling was, maar begreep mijn hoofd de logica van de oefening niet. En nog veel vaker dacht ik dat ik goed bezig was, maar bleek dat niet het geval en werd ik aan alle kanten gecorrigeerd. Navel in, recht naar achter, houd die armen gestrekt …
Resultaat
En nu, maanden later, ben ik toch trots op mijn resultaat. Dat zweten en al die spierpijn zorgen dat ik weer blij ben met mijn lijf. Ken je die spierpijn dat je niet meer weet hoe je je eigen sokken aan moet doen? Nou, die spierpijn bedoel ik. Dat je je afvraagt of uit bed rollen ook een optie is, omdat opstaan zoveel pijn doet.
Doorzetten
Mijn huisgenoten vinden mijn spierpijn altijd erg vermakelijk. De kleuter omdat hij mijn sokken aan mag doen, de eega omdat hij dan in mijn bovenbenen kan knijpen en de peuter omdat zij alles vermakelijk vindt wanneer er mensen gaan lachen. Alsof er dan iemand een bordje omhooghoudt richting het publiek met daarop de tekst: nu lachen.
Enfin – dit woord wil ik al zo lang in een van mijn teksten stoppen – sporten is even doorzetten, maar wel met zichtbaar resultaat.
Volhouden
En na een paar jaar als zelfstandig tekstschrijver kan ik die parallel ook wel trekken met mijn business. De eerste paar keer dat ik een mailtje verstuurde met daarin een tekst van mijn hand. In de wetenschap dat dat een tekst is waar een ander voor betaalt. Je wilt niet weten wat ik daarvoor moest doorstaan. En ik maar denken dat bevallen zwaar kan zijn. Iedere tekst voelde aan als een bevalling. En dan moest de correctieronde nog komen. Ik vroeg me echt af: hoe ga ik dit volhouden?
Nou, gewoon zoals met het sporten. Doorzetten. Fouten maken. Leren. Jezelf na iedere teleurstelling bij elkaar rapen en doorgaan.
Ziel en zaligheid
Inmiddels zijn de scherpe kantjes er wel vanaf. Teksten versturen doe ik nog steeds wel eens met een verhoogde hartslag, maar dat komt vooral omdat ik mijn hele ziel en zaligheid erin kan gooien. En precies dat, dat je zoveel geeft, maakt het weleens spannend. Ziet de ander dat ook?
Groeispurt
Aan zelfvertrouwen geen gebrek, nee, zo zou ik mezelf niet omschrijven. Maar wat heb ik een enorme groeispurt doorgemaakt. Ik twijfel niet meer aan mijn teksten, die zijn goed. Over smaak valt niet te twisten, dat is iets anders. En ook dat is prima.
Voor mezelf zorgen, dat heb ik moeten leren. Misschien is dat wel de meest waardevolle les van de afgelopen jaren. Leven onder hoogspanning, altijd onrust in je hoofd en in je lijf … dat hoeft dus niet.
Fantastische teksten
Een coach, wat therapiesessies, vele uren in de sportschool en bijzonder veel groene smoothies verder kan ik zeggen dat het anders kan. Dat je anders kunt kiezen. Makkelijk, nee. Noodzakelijk, voor mij wel. Ben ik er? Nope. Maar wat een toffe weg is dit. Ik vind mezelf steeds leuker, mijn teksten steeds beter en mijn keuzes steeds sterker.
Dus, wil je ook een fantastische tekst. Ik schrijf ze 🙂
